![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: POFORTUNIAĆ | Następne hasło: POFORTUNIĆ SIĘ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
POFORTUNIĆ (2) vb pf
Oba o prawdopodobnie jasne (tak w pofortuniać).
Fleksja
| inf | pofortunić |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | pofortunił |
inf pofortunić (2). ◊ [praet 3 sg m pofortunił.]
Sł stp, Cn brak, Linde także XVII w.
Znaczenia
- Poszczęścić, dać pomyślność
(2)
- W przen (1)
Poszczęścić, dać pomyślność; occurrere, secundare PolAnt (2):
pofortunić komu (1): o Pánie Boże Páná mego Abráhámá ráczże mi dźiś pofortunić BibRadz Gen 24/12.
[pofortunić kogo na czym: że też Przemyſłáwá cżęśćią dla tego Pán Bog ná tym Kroleſtwie nie pofortunił/ że ſie koronowáć kazał/ nie máiąc pierwey rozgrzeſzenia od Papieżá. BielKron 1597 215 (Linde).]
W przen [co] (1): O pánie Boże páná mego Abráháma/ ieſliż ty teraz pofortunić raczyſz drogę moię ktorą chodzę. BibRadz Gen 24/42.
Synonim: poszczęścić.
Formacje współrdzenne cf FORTUNIĆ.
KW, MM