[zaloguj się]
[pdf]

POFORTUNIĆ SIĘ (4) vb pf

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w pofortuniać).

Fleksja

fut 3 sg pofortuni się (3). ◊ 3 pl pofortunią się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów) s.v. pofortunić.

Poszczęścić się, udać się, zdarzyć się pomyślnie [komu] (4): BLogoſláwiony y tho mąż/ ktory [...] ná drodze grzeſſnikow [nie] ſtánął [...] y wſſyſtkie rzecży ktorekolwiek vcżynił pofortunią mu ſie [et omnia quae cum que faciet prosperabantur]. Leop Ps 1/3; Bo nie dziwuy ſie temu nic/ iż ſie ná máły cżás co po myſli iego [tj. Boga] pofortuni złośćiwemu/ ále ſie iedno przypátruy/ [...] nacż ſie to potym w krotkim cżáſie obroći RejZwierc 184v.

Bezpodmiotowo (2): Acż ſie y złemu pofortuni cżáſem/ Przedſię zły tego vżywie z złym kwáſem. RejZwierc 229; BLOgoſłáwiony cżłowiek co [...] w Zakonie Páńſkim ma ſwoie kochánie [...]/ á cokolwiek pocżynáć táki cżłowiek będźie/ pofortuni ſię iemu w łáſce Bożey wſzędźie. ArtKanc P20.

Synonim: poszczęścić się.

Formacje współrdzenne cf FORTUNIĆ SIĘ.

Cf [POFORTUNIENIE]

KW, MM