Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [PORONIAĆ]

Następne hasło: PORONIENIE »

[PORONIĆ vb pf

Oba o jasne.

Fleksja

inf	poronić

conditionalis
	sg
3	m	by poronił
3	f	by poroniła

inf poronić. ◊ con 3 sg m by poronił. f by poroniła.

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) – XVIII w.

Znaczenia

1. [Stracić; w przen]
2. [Urodzić przed czasem martwy płód]

1. Stracić; w przen [co]: O niecnotliwy Włoſzek/ toć nas wſzędy pocżynił v I.M. potrzebáby nam pilnowáć/ iákoby tę łáſkę Páńſką poronił/ ábyſmy też mieśce v I.M. mieli iáko y pierwey HistFort A7.

2. Urodzić przed czasem martwy płód; abortire, eicere a. elidere partum, facere abortum Cn: Abortire [...] Poronicz Cervus F40 249; Ieſliby ſie powádźili mężowie/ á vderzyłby który niewiáſtę brzemienną/ ták żeby poroniłá [et abortivum quidem fecerit]/ ále ſámá żywá zoſtáłá: podlęże ſzkodźie/ ileby mąż niewiáſty záżądał WujBib Ex 21/22.

Synonimy: porzucić, potracić.

Formacje współrdzenne cf RONIĆ.

Cf PORONIENIE, PORONIONY]