Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PORUCZAĆ SIĘ

Następne hasło: PORUCZANIE SIĘ »

PORUCZANIE (4) sb n

Fleksja

N sg poruczani(e) (4).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde brak.

Znaczenia

I. Rzeczownik od „poruczać”: Zawierzanie, oddawanie z zaufaniem (1)
II. Rzeczownik od „poruczać się”: Zawierzanie się, oddawanie się z zaufaniem (3)

I. Rzeczownik od „poruczać”: Zawierzanie, oddawanie z zaufaniem; commissio Cn (1):

Wyrażenie: »poruczanie [czego] w świętą opiekę« (1): Porucżánye wſzitkich ſpraw ſwych/ trudnośći/ śirocthwá/ ná oſtátek duſze y ciáłá w ſwiętą opyekę Páńſką. LubPs R3v marg.

II. Rzeczownik od „poruczać się”: Zawierzanie się, oddawanie się z zaufaniem (3):

poruczanie czyje (1): Nadobne á pocieſzliwe porucżánie wyernego cżłowyeká/ ábi ſie ſam pan Bog racżył opiekáć wſzytkimi ſpráwámi yego. LubPs aa6v marg.

Wyrażenia: »poruczanie świętej opiece« (1): Porucżánie ſ⟨więtej⟩ opiece Páńſkiej iż s tych docżeſnych kroleſtw zá ſthátecżność náſzę w wiedzie nas do kroleſtwá ſwego. LubPs O6 marg.

»poruczanie Panu Bogu« (1): Z dobrą nadzieią porucżanie panu bogu. RejPs 43v marg.

Synonimy: I. oddawanie, polecanie.

Cf PORUCZAĆ, PORUCZAĆ SIĘ