[zaloguj się]
[pdf]

2. POŚLAD (5) av

poślad (5), [poszlad].

o jasne, a pochylone.

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) – XVIII w.

Późno, na ostatku, w końcu; posterius Cn (5): [Proſto ták/ iáko gdyby kto ná pismie moim nápiſał záśię piſmo ſwoie/ którym to wtórym piſmem/ nie zdiąłby liter moich/ áleby ie pokrył: tak téż y dobrodźieyſtwo poſzlad przychodząc/ może niedopuśćić/ żeby krzywdá widźiána bydź miáłá. SenekaGórn 275; TomZbrudzBrul Gen 47/2.]

W przeciwstawieniu: »wprzod ... poślad« (1): Prawdziwa tedy náuká ieſt/ że my ná wiecżerzy Páńſkiey prawdziwie pożywamy ciáłá y krwie P. Kriſtuſowey [...] przez wiárę á zá ſpráwą Duchá s. przy chlebie y winie/ nie w przod/ nie poſlad/ ále zárázem. RejPosWiecz3 [97]v.

Wyrażenie przyimkowe: »na poślad« (4): OpecŻyw [61]; [tablica złota] Taleſſowi dana ieſt, ale iey on niechciał, ale rozkazał ią dać drugiemu mędrczowi Biantowi. Biant lepak kazał ią dać trzeciemu mędrczowi Pitakowi, á ten lepak inemu, aż napoſlad przynieſiona Solonowi. BielŻyw 2; przeto ie [gruszki] też napoſlad iedzą mądri ludzie. GlabGad K8; vinum tortivum, Które ná poślad bywa wyćiskano/ poślednie wino. Mącz 459b.

Synonimy: ostatnie, pozno.

Cf [OPOŚLAD], POŚLADY

KW