Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: POŚWIĄCAĆ SIĘ

Następne hasło: POŚWIĄCAN »

POŚWIĄCAJĄCY (6) part praes act

poświącający (6), [poświęcający].

o oraz a jasne.

Fleksja

sg
m	N	poświącający	f	N	poświącającå

pl
G		poświącających

sg m N poświącający (5). ◊ f N poświącającå (1). ◊ [pl G poświącających.]

Sł stp: poświęcający s.v. poświęcać, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Uświęcający, napełniający łaską bożą (6)
2. [Dokonujący obrzędu święcenia, konsekrujący; w funkcji rzeczownika]

1. Uświęcający, napełniający łaską bożą; sanctificans PolAnt [kogo, co] (6): Ia pan poſwiącáiący Izráelá KrowObr 74, 74; Ieden Duch s. wſzytko poświącający. GrzegRóżn K; Wſzákoż zá zasłonę niech nie wchodzi/ [...] á (ták) niech nieplugáwi świątnice moiey/ bom ia Iehowá poświącáiący ie. BudBib Lev 21/23, Lev 21/8; [A toć ieſt właſne miánowánie ćiáłá Páná Chriſtuſowe^go/ y wſpomnienie ſłow eſſentiálnych poświęcáiących. ŁaszczWiecz L2v].

[Wyrażenie: »świątość poświącająca«: Przy kthorym iuż Pożywániu, właſnie ieſt Swiątość/ godnie przyymuiących poświącaiąca/ y łáſkę Bożą daiąca HerbOdpow Kk5v.]

Szeregi: [»poświącający i łaskę bożą dający«: HerbOdpow Kk5v cf Wyrażenie.]

»usprawiedliwiający a poświącający« (1): iż łáſká boża vſpráwyedliwyáyąca á poſwyącáyąca ludźye/ yednoći koſcyoł boży KromRozm III E7v.

2. [Dokonujący obrzędu święcenia, konsekrujący; w funkcji rzeczownika: wſzákże y ten zwycżay ieſt ſłuſznie wprowádzony/ iż [sakrament] od poświącáiących pod oboią/ od Láikow tylko pod oſobą chlebá bywa przyimowány. ŁaszczOkulary G3v.]

Synonimy: 1. błogosławiący, oczyściający.

Cf POŚWIĄCAĆ