[zaloguj się]
[pdf]

PRZECHODZEŃ (3) sb m

przechodzeń (1), [przechodzień], przechodzeń a. przechodzień (2).

Oba e oraz o jasne.

Fleksja
sg pl
N przechodzeń przechodniowi(e)

sg N przechodzeń (1). ◊ pl N przechodniowi(e) (2).

Sł stp, Cn brak, Linde także XVII(XVIII) – XVIII w.

1. Ten, kto poprzedza, idzie wcześniej (2): rádzili niektorzy/ áby pierwey przechodniowie ſzli w máłym pocżćie á przeyrzeli y przewiedzieli/ kthorymby obycżáiem á kędy lud wielki miał ſie położyć BielKron 246v.
a. O Janie Chrzcicielu [czyj] (1): WIelebny rycerz ij poſel przechodzeń pana Iezuſow Ián krzciciel/ [...] poſlal ie k niemv [uczniów swoich do Jezusa] aby vzrzáwſſy tzuda ij znamiona ktoré dzialal/ [...] zapálili ſie ku miloſci iego/ ij naſladowali go. OpecŻyw 47; [[mówi Jezus] ále tóż rozumiéyćie o nim [o Janie Chrzcicielu] co y piérwéy: żeć on przy náuce ſwéy/ którą o mnie iáko przechodzień móy przepowiádał/ którą was do przyſzćia mego ná świát gotował/ trwa nieomylnie. BiałPos 40 (Linde)].
2. Ten, kto przemierza jakąś przestrzeń, wędrowiec (1):
Wyrażenie: »przechodzeń ścieżek« (1):Zá czáſu Számgárá ſyna Hánáthowego/ zá cżáſu Iaela/ vſtáły były gośćince/ á przechodniowie śćieżek [perambulantes semitas; á ktorzy ſie nimi [ścieżkami] puśćili Leop] chodzili gośćińcámi. BudBib Iudic 5/6.

Synonimy: 1. antecesor, przedesłaniec, przodek, uprzedzacz, uprzedziciel; a. poseł; 2. wędrownik.

Cf [PRZECHODZIEC], PRZECHODŹCA

MN