[zaloguj się]
[pdf]

PRZYNUCENIE (1) sb n

przynucenie (1), [przynuczenie].

Fleksja

G sg przynuc(e)niå.

Sł stp, Cn, Linde brak.

Przymuszenie, przymus, nacisk: To naprzod wiedząc iż żadne proroctwo piſma nie ieſth właſnego przynucenia [quod omnis prophetia scripturae, propria interpretatione non fit]. [prawdopodobnie błędne tłumaczenie] BibRadz 2.Petr 1/20.
[Wyrażenie przyimkowe: »bez przynuczenia« = dobrowolnie: [ludzie, którzy języka powściągnąć nie umieją] y wydádzą ſie głoſem ſwym/ iáko świerczkowie/ ktorzy ſie oznáymuią/ świerkocąc gdźie ſą: A ták tácy/ bezewſſego przynuczenia/ vpad ſobie czynią ErazmJęzyk M5v.]

Synonimy: przyciśnienie, przymus, przymuszenie, przyniewolenie.

Cf PRZYNUCIĆ

AĆ