[zaloguj się]
[pdf]

PUSTOŚĆ (4) sb f

o jasne.

Fleksja
sg
N pustość
D pustości
A pustość

sg N pustość (2). ◊ D pustości (1). ◊ A pustość (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVIII w.

1. Miejsce, w którym nic nie ma (2): Cżemu ſzyia ma w ſobie puſtoſć, iaka ieſth w gardle na przodku od iżzika [!] pocżąwſzy. (–) Bowiem tam ieſt potrzebna ſprawa dwu treſci, iedney ku wpuſztżaniu [!] pokarmu w żołądek [...]. Drugiey ku braniu y wypuſzcżaniu wiatru do płuc GlabGad Dv.
[Zwrot: »pustość napełnić«: przeto zádniego dná [ula] śiekierą dobywſzy [...] támże miodu po ćichu dobywſzy wſtaw záśię dno ná ſwe mieśce. A gdy pſzcżoły obacżą mieśce ono prozne/ wſzytkie śię tám zeidą áby puſtość onę nápełniły. Cresc 1571 607.]
a. Rozległa pusta przestrzeń (1): Vastitas, Puſtóść [!]/ ſzerokaść [!]/ nienáſiádłość/ ogromne puſtinie. Mącz 476b.
2. Rozpusta, rozwiązłość (2): Voluptas item, Roſpuſtá/ puſtość. Mącz 507b.
Szereg: »rozkosz a pustość« (1): Voluptuosus, Roskoſzny. álbo ku roskoſzy á puſtośći skłonny. Mącz 507c.

Cf PUSTKA, [PUSTOĆ], PUSTOTA

AN