[zaloguj się]

241. Wstawki polskie.

W miarę potrzeby wprowadzamy do cytatu polski odpowiednik wyrazu hasłowego z innego przekładu tego samego źródła łacińskiego, np. II wyd. Mymera lub innego tekstu biblijnego. Wyrazy te wstawiamy w klamrach, podając na końcu skrót zabytku, np.:

... Agreſt [Dzika macyca Mymer1].
Tekst wstawki podajemy w transliteracji.
Przytoczenie ilustracji spoza naszego kanonu zawiera pełny opis bibliograficzny, przy czym, jeżeli tekst wpleciony zawiera wyraz hasłowy, klamra jest półtłusta.

a. Połączenie wstawki polskiej z łacińską.

Jeżeli dla danego cytatu chcemy podać zarówno łacinę, jak i wstawkę polską, na pierwszym miejscu piszemy łacinę i obie partie oddzielamy średnikiem, np. s.v. GDZIE:

[cum adhuc esset eis apertus paenitentiae locus Vulg; gdy im ieſcze mieyſce ku pokućie było otworzoné WujBib] BibRadz 4.Esdr 9/11.
Uwaga: Skrót WujBib oznacza I wyd. (1599) Biblii Wujka, z którego winniśmy jedynie w takich wypadkach korzystać.

b. Szczegóły o BartBydg.

Jeżeli mamy podejrzenie co do poprawności wydania Erzepkiego, sprawdzamy przykład w rękopisie (za pośrednictwem doc. Kwileckiej z Poznania). Stwierdziwszy błąd, notujemy w cytacie uwagę:

... [błąd wydawcy; rękopis: ...].
O ile sprawdzenie w rękopisie nie wystarczy (z powodu np. nieczytelnego zapisu), możemy posłużyć się pomocniczo słownikiem Reuchlina z glossami Bartłomieja (również przez doc. Kwilecką) i wynik notujemy w klamrze; gdy chodzi o błędne przypisanie przez wydawcę części polskiej hasłu łacińskiemu, piszemy:
... [błąd wydawcy; Reuchlin s.v. ...];
gdy chodzi o odczytanie wyrazu, nie piszemy s.v., lecz lokalizację w tym zabytku.