[zaloguj się]

120. Struktury krzyżujące się.

Jeżeli od jednego użycia wyrazu hasłowego zależnych jest kilka dopełnień o różnym schemacie, postępujemy (zależnie od stanu panującego pod tym względem w danej rubryce lub podrubryce znaczeniowej) w jeden z poniższych sposobów:

a. Typ „co komu”.

O ile oba dopełnienia występują zawsze razem, tworzymy strukturę połączoną typu cechować co czym. Oba dopełnienia nie są od siebie oddzielone przecinkiem, a więc zapis mający po obu stronach zaimki kto i co będzie wyglądał:

... kogo, co komu, czemu

b. Typ „co” i „co komu”.

O ile jedno z dopełnień wchodzących w łączną strukturę występuje ponadto w materiale samodzielnie, tworzymy 2 struktury: jedną samodzielną, drugą połączoną, np.

całować co
i
całować komu co
Materiał, tj. cytaty i lokalizacje umieszczamy odpowiednio pod jedną z nich, ale liczba statystyczna struktury samodzielnej jest sumą użyć w obu strukturach, np. jeżeli pod samym co mamy 20 użyć, a pod co komu 10, to liczba przy pojedynczej strukturze wyniesie 30. Na końcu struktury pojedynczej dajemy odsyłacz do połączonej w postaci np.:
Cf całować komu co.

c. Typ „co” i „komu”.

O ile każdy ze składników struktury połączonej występuje w naszym materiale ponadto samodzielnie, o sposobie postępowania powinna decydować ocena obligatoryjności poszczególnych dopełnień. Jeżeli przypuszczamy, że dane dwa dopełnienia muszą w zasadzie występować łącznie, a brak jednego z nich jest spowodowany tylko elipsą, tworzymy jedną strukturę z wyliczeniem w klamrze faktycznej ilości każdego członu, np. (wszystkie przykłady w tym punkcie są hipotetyczne, a liczby nieprawdziwe):

pokazać co komu [w tym: co (95), komu (94)] (100)
Jeżeli przypuszczamy, że jeden składnik może występować samodzielnie, a drugi tylko z nim (chociaż zdarzają się wypadki elipsy), tworzymy dwie struktury, np. s.v. UBIĆ (pf od ‘bić dla bólu’):
ubić kogo (39): ...
ubić kogo po czym [w tym: kogo (9)] (10): ...
Pod strukturą pojedynczą liczone są wszystkie kogo i dajemy po niej odsyłacz. Jeżeli stwierdzimy, że każde dopełnienie jest w zasadzie niezależne, tworzymy osobne struktury, a przykłady, gdzie występują one łącznie, dublujemy, tj. liczymy i lokalizujemy w obu miejscach.
Zwracamy uwagę, że dopełnienie trzecie itd. jest zwykle luźno związane, a więc nie tworzymy w zasadzie struktur trzyczłonowych (chyba że jej człony nie będą się pokrywały z żadną inną notowaną w tym znaczeniu).
Dodatkową łączliwość struktury nieobligatoryjnej notujemy w klamrze, np.:
ubić czym [w tym: kogo czym (10), czym po czym (1)] (12): ...

d. Zapowiedniki zespolenia.

Zapowiedniki zespolenia notowane pod strukturą Ze zdaniem, które pokrywają się ze schematem innej struktury, są w niej policzone i powiązane odsyłaczem (ale nie lokalizowane).

e. Struktura przeważająca w całym znaczeniu.

Jeżeli ogromna większość użyć danego znaczenia posiada pewną strukturę, która ponadto wchodzi w skład rozmaitych pokrzyżowań, co spowodowałoby konieczność dublowania prawie wszystkich kartek, traktujemy ją podobnie jak wypadki opisane w p. 123., tj. wpisujemy ją w klamrze po objaśnieniach w następujący sposób, np. s.v. CIĄGNĄĆ:

11. Skłaniać ... [w tym: kogo, co (87)] (96): ...

aa. Struktura dzierżawcza.

Pod hasłami, dla których struktura dzierżawcza jest charakterystyczna, lecz nie zasługująca na wydzielenie w osobną pozycję materiałową, notujemy ją przy objaśnieniu, choćby różnice ilościowe w stosunku do całego materiału były dość znaczne. Jeżeli znaczenie ma podgrupy, dla których osobna uwaga o dzierżawczości jest również istotna, przy objaśnieniu nadrzędnym statystyka dotyczy całego znaczenia wraz z podgrupami (a więc liczby odnoszące się do znaczenia nadrzędnego można zrekonstruować tylko przez odjęcie liczb przy podgrupach).

f. Szyk zapisu struktur łączonych.

O kolejności obu członów struktury łączonej decyduje przeważający szyk materiałowy, a więc np. całować komu co (nie ma to jednak wpływu na kolejność struktur w artykule, bo komu co będzie umieszczone po co – jeżeli oczywiście składnia z co jest dla danego znaczenia powszechniejsza).