[zaloguj się]

185. Stosowanie klamer.

Klamry wewnątrz artykułu stosujemy w następujących wypadkach:

  • a) Przy rozliczeniu aspektów dla podania czasów i trybów.

  • b) W części gramatycznej (podhasłowej, fleksyjnej) dla wskazania na znaczenie lub funkcję odpowiedniej formy. Stoją one po liczbie odnoszącej się do danego zapisu, np.:
    (5) [w znacz. 2.]
    – albo:
    (3) [w funkcji n-pers].

  • c) W części fleksyjnej dla zapisu grafiki (również po liczbie), np.:
    (10) [w tym: -ae (2), -e/  (1)] – albo: (1) [zapis: -e/ ]
    – też dla wskazania na możliwość innej lekcji i odesłania do innego hasła, np.:
    (5) [w tym ... może av]
    – i w drugim haśle:
    (2) [cf też ...].
    Jeżeli nie ma części fleksyjnej, takie klamry stoją po części podhasłowej.

  • d) Przy objaśnieniach rubryk znaczeniowych dla uwag gramatycznych. Ma to zastosowanie zwłaszcza przy hasłach spójnikowych, gdzie piszemy uwagi o pozycji, połączeniach z -by itp.; różne zagadnienia oddzielamy wówczas średnikami. Klamry te stoją przed liczbą statystyczną.

  • e) W strukturach składniowych: dla ich wyjaśnienia (tekst wewnętrzny stoi po znaku równości) i dla wskazania na możliwość kombinacji między strukturami. Jeżeli przy danej strukturze potrzebne są obie uwagi, stoją w oddzielnych klamrach, w kolejności tu podanej. Po tytuliku struktury Ze zdaniem ... dla wymienienia zapowiedników i wskaźników nawiązania.

  • f) Przy tytulikach połączeń dla uwag o ilości konkretnych typów strukturalnych, o szyku, o różnych powiązaniach z innymi partiami. Wszystko w jednej klamrze, oddzielone średnikami.

  • g) W charakterystycznych połączeniach dla strukturalnie uogólnionych dodatków do poszczególnych wyrazów, np.:
    godny przezwiska [jakiego] (2).

  • h) W tytulikach jednostek frazeologicznych dla wyjaśnienia wyrazu niehasłowego (po tym wyrazie, zawierają znak równości), dla struktury stałej (w obrębie żabek, w zasadzie zgodnie z szykiem materiałowym), dla struktur nieobejmujących całości materiału, dla wymienienia ciekawych form materiałowych (stoją po tytuliku, przed ewentualnym objaśnieniem, rozpoczynają się uwagą w tym:, obie sprawy oddziela średnik), dla objaśnienia zakresowego (stoją po żabkach i ewentualnej klamrze omówionej poprzednio), dla szyku (stoją przed liczbą statystyczną, zawsze w oddzielnej klamrze). Też dla wskazania ilości użyć danego przysłowia (po ostatniej lokalizacji i kropce).

  • i) Dla lokalizacji biblijnej po kwalifikatorze bibl. poprzedzającym jednostkę frazeologiczną.

  • j) Dla wskazania na uwikłania szeregów, np.:
    [Ponadto w połączeniach szeregowych 5 r.; przy innym szeregu 1 r.].
    (Stoją po ostatniej lokalizacji i kropce).

  • k) W cytacie po wyrazie hasłowym dla podania łaciny, zestawienia z tekstem innego wydania lub przytoczenia tekstu i źródła popierającego objaśnienie wyrazu rzadkiego w mało wyraźnym cytacie.

  • l) W cytacie po wyrazie z błędem dla wykrzyknika albo lekcji właściwej.

  • ł) Po lokalizacji cytatu powtarzającego się w identycznej lub podobnej postaci:
    [idem ...],
    [przekład tego samego tekstu ...].

  • m) Na końcu rubryki ogólnej danego znaczenia lub po wydzielonej wewnątrz pozycji dla odesłania do miejsca, gdzie jest zaliczony cytat dwuznaczny.

  • n) Na końcu znaczenia lub całego hasła dla różnych uwag (a linea, Cf dużą literą).

Pozycje w obrębie tego samego zagadnienia układamy w kolejności malejącej. W obrębie klamry różne zagadnienia oddzielamy średnikami. Jeżeli trzeba jakiemuś zjawisku nadrzędnemu przypisać mieszczący się w nim wypadek szczegółowy, oddzielamy je od siebie kreską. Liczby w obrębie klamry podajemy w nawiasie, z wyjątkiem uwagi o ilości użyć przysłowia i uwag o dodatkowym uwikłaniu szeregów (por. 200.d. i 220.a.).

Uwaga: Instrukcja przewiduje jeszcze inne, niewymienione tu użycia klamer.