[zaloguj się]
[pdf]

DZIELNICA (9) sb f

-é- BiałKat (2), -e- (1) Mącz; a jasne.

Fleksja
sg
N dziélnica
G dziélnice
A dziélnicę
L dzielnicy

sg N dziélnica (2). ◊ G dziélnice (1). ◊ A dziélnicę (3). ◊ L dzielnicy (3).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

1. Część ziemi, kraju, stanowiąca pewną odrębną całość (7):
Wyrażenie: »słowieńska dzielnica« (1): Ieden Polak nápiſał w ſwey Polſkiey Kronice/ Ze poſzli ći Wándáli z Słowieńſkiey dźielnice KlonWor 7.
a. Część posiadanej ziemi, przypadającej z podziału jako własność bądź indywidualna, bądź zbiorowa (5): tham w dzielniczy pana Synowczowey iesth ląk więnczey nisz wdzielniczy pana striiowey ZapWar 1553 nr 2685, 1534 nr 2360.
Wyrażenie: »dzielnica ziemie« (1): A [Jozue] dawſzy dzielnicę ziemie káżdemu pokoleniu: one ktorzy iuſz byli wzięli cżęśći ſwe [...] puśćił do domu. SkarŻyw 503.
Przen: Wspólnota, więź, udział (2):

dzielnica kogo z kim (1): Coż zá towárzyſtwo świátłośći z ćiemnośćiámi? y co zá zgodá CHryſtuſá z Beliálem? Abo co zá dźielnicá wiernego z niewiernikiem [quae pars fideli cum infideli Vulg 2.Cor 6/15]? PowodPr 41.

dzielnica w czym z kim (1): A tym maſz w wierze około zmartwywſtánia dźiélnicę/ z Máchometany/ z żydy/ y z Grzegoryanki BiałKat 180v.

2. Różnica, rozdwojenie, niezgoda; discrimen Mącz, Cn; differentia, differitas, discerniculum, discretio, disparilitas, dissidium, dissimilitudo, distinctio, distinctus, diversitas, variantia, variatio, varietas Cn (2): Discrimen, Rózność/ Dzielnicá. Mącz 49a.

dzielnica z kim i z kim [= między kim a kim] (1): Ty grzéchy dźiélnicę snámi y spánem Bogiem czynią [iniquitates vestrae diviserunt inter nos et Deum vestrum Vulg Is 59/2] BiałKat 216.

Synonimy: 1. a. cząstka, część, dział; 2. roznica, rozność.

BC