[zaloguj się]
[pdf]

2. DZIELNIK (4) sb m

dzielnik (4), [dzilnik].

Teksty nie oznaczają é.

Fleksja
sg pl
N dzielnik dzielnicy
G dzielnik(o)w
A dzilniki

sg N dzielnik (2). ◊ pl N dzielnicy (1). ◊ G dzielnik(o)w (1). ◊ [A dzilniki].

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Człowiek, który coś robi, pracownik, robotnik; operarius BartBydg, Mymer2 (4): Tedyż też przijdźie Przygoda z ſweé vlice/ a s nim ſąſiadow niemało/ Nieſzcżęſcie Załoſć/ Sżkoda/ Niezdrowie/ Boleſć a Staroſćz/ ii ijnych mnoſtwo dźielnikow/ ij ſiędą za ſwym ſtołem. ForCnR C4v; BartBydg 102b; Operarius Tagluner Dżielnik. Mymer2 13v; [A nád tym dzilnikow pocżtem [super huiuscemodi indictione; PolAnt: super tributum] był poſtháwion vrzędnikiem Adonirám. Leop 3.Reg 5/14 (Linde).]
Wyrażenie: bibl. »dzielnik nieprawości« (1): y wſzyſcy dzielnicy niepráwości [omnes operarii iniquitatis] záburzeni byli Leop 1.Mach 3/6.
[Szereg: »dzilnik a robotnik«: Obrał potym Krol Sálomon dziłniki [!] á robotniki [operarios] ze wſzego ludu Iſráelſkiego Leop 3.Reg 5/13 (Linde).]

Synonimy: czyniciel, robotnik, sprawca, sprawiciel, wykonywacz, wypełniciel.

Cf 2. DZIELCA, [DZIEŁACIEL]

BC