[zaloguj się]
[pdf]

EPISKOP (5) (sb m)

episkop a. episkopus (5),

-sc- (3), -sk- (2).

e oraz o prawdopodobnie jasne.

sg D episkopowi (1). ◊ I episkop(e)m (1). ◊ pl I episkopy (2). ◊ (lat.) A pl episcopos (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Przełożony kościelny, biskup, zwłaszcza w Kościele Wschodnim (z greckiego ᾽επίσκοπος ‘strażnik, nadzorca, opiekun’); episcopus PolAnt [episcopus – biskup Murm 171, Mymer1 9, Mymer2 8v; episcopus, Latine inspector, superintendens ‒ opiekun, opatrzyciel, ten który czego dogląda, aby było dobrze a rządnie sprawowano, quod est officium episcoporum, które my biskupy zowiemy Mącz 106d; – biskup, dozorca Calep; biskup – episcopus vulgo Cn; dozorca, doględacz ‒ episcopus Cn] (5): oni [odszczepieńcy] máyą kápłany y biſkupy/ ktore Ruś popy/ baćkámi/ władyki/ y też epiſcopy/ po Grecku zową. Ci drudzy dźiſyeyſſy/ fárazmi [!]/ á ſlugámi koſcyelnymi/ y páſtyrzmi. KromRozm III H7v, 12; Bo trzebá doględácżowi (marg) Al: Episkopowi. iesli po Grecku woliſz (‒) bez nágánienia być BudNT TU 1/7, Philipp 1/1.
Szereg:»episkop abo dozorca« (1): Páweł Apoſtoł ták wielce waży kárność domową/ iż zniey bierze wielki znák tego kto śię godźi być Epiſcopem ábo Dozorcą [ut ex hac magnum sumat argumentum futuri ecclesiae episeopi] ModrzBaz 23.

Synonimy: biskup, doględacz, dozorca.

MB