Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: 1. KAŻĄCY

Następne hasło: KAŻĄCY SIĘ »

2. KAŻĄCY (6) part praes act

a jasne.

Fleksja

sg
m	N	każący	n	N	każąc(e)
	A	każąc(e)go		A

sg m N każący (4). ◊ A każąc(e)go (1). ◊ n N każąc(e) (1).

Sł stp s.v. kazić, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Imiesłów od „kazić”: wyrządzający szkodę, psujący, niszczący (6)
- a. O stanie fizycznym (4)
  - α. Burzący, pustoszący (1)
- b. O stanie zdrowia (2)

Imiesłów od „kazić”: wyrządzający szkodę, psujący, niszczący [co] (6):

a. O stanie fizycznym (4): Curculio, Animal parvum frumentum arrodens, Robak nieyáki żytny/ Zyto kázący Mącz 73c, 108b; Calep 279b.

α. Burzący, pustoszący (1): [Achas] podburzáiąc krolá Aſyriyſkiego Teglátphálázárá (w then cżás Syryą káżącego) przećiwko Phacem Krolowi Izráelſkiemu/ cokolwiek mogł pieniędzy wydrzeć zgromádził BielKron 265v.

b. O stanie zdrowia (2): Verruca pustula carnem exedens. eyn grindt ader rudfleiſch. Pęchyrz káżąci ćyáło. Murm 65; Lekarzſtwo gnoiącze/ podług Auicenny, Ieſt każącze niektore cżąſtki ciała FalZioł V 102.

Synonimy: psujący; a.α. burzący, pustoszący.

Cf KAZIĆ