[zaloguj się]
[pdf]

KLIIĆ (3) vb impf

Fleksja
indicativus
praes
sg pl
1 kliję
3 klii kliją

praes 1 sg kliję (1). ◊ 3 sg klii (1). ◊ 3 pl kliją (1).

Sł stp, Cn: kleić, Linde bez cytatu; poza tym XVII w.: kleić.

1. Powlekać lepką substancją (2):
a. W celu zlepienia, spojenia; bituminare Mącz, Cn; conglutinare, glutinare Cn (1): Bitumino, Kliyę/ álbo ſpoyam weſpołek tákowy kretą. Mącz 25c.
b. W celu zabezpieczenia przed wilgocią [co] (1): Kliy iego dobri ieſt ku klijeniu, bo ſie wody nie boij / á dla tego Tatarowie kliją ſobie ſiodła y ſtrzały bo choć ſie zmacża y w wodzie moknie/ tedy gim nicz nie wadzi. FalZioł IV 35b.
2. Posiadać właściwości zlepiania, wiązać (1): Cżemu chleb z miodem piecżony kruchcieyſzy bywa ku łamaniu niż z proſtą wodą mieſzany [...] (‒) Bowiem woda z mąką zmieſzana bierzę [!] w ſię wilgoſć mąki á tak więcey klij. GlabGad G7v.

Formacje współrdzenne: kliić się, pokleić, przykliić, rozkleić, sklijić, sklijić się, uklijić się, wykleić się; odklejać, oklijić, przyklejać.

Cf KLEJONY, KLIJENIE

ZCh