[zaloguj się]
[pdf]

POJEZNIK (1) sb m

pojeznik a. pojeźnik, [pojezdnik].

o prawdopodobnie jasne (tak w po-), e prawdopodobnie pochylone (tak w jezdny).

Fleksja
pl
G pojéznik(o)w
A pojézniki

pl G pojéznik(o)w. ◊ [A pojézniki.]

SI stp, Cn, Linde brak.

1. Wiosło: Triremis Navis oblonga est; tres habens remorum ordines – Okręt otrżech rządziech poieznikow. Calep 1087b.
2. [Przyjezdny, podróżnik: ⟨...⟩ viatores poyeſzdnykÿ/ kupce TomZbrudzBrul Gen 37/25.]
3. [Prawdopodobnie: Poborca (z rus. pojezdnik): Ktemn [!] wſzythkie poÿezniki, ktorzi zamku przedtÿm ſluzili [...] ku themn [!] mÿaſthu [tj. Włodzimierzowi] naſzemn [!] ÿ pod prawo Maÿdemburſkie nadaÿemÿ MetrKor 1582 129/128v, 129/129.]

Synonimy: 1. drygawka, paczyna, rudel, wiosło; 2. podrożnik, wędrownik; 3. poborca.

Cf POJAZDA, POJEZNIA

ZCh