Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: POKOCZYNA

Następne hasło: [POKOIĆ] »

POKOICZEK (2) sb m

Oba o oraz e prawdopodobnie jasne (tak w pokoj- oraz -ek).

Fleksja

	sg
G	pokoiczku
A	pokoiczek
L	pokoiczku

sg [G pokoiczku.] ◊ A pokoiczek (1). ◊ L pokoiczku (1).

Sł stp, Cn brak, Linde także XVII w.

Znaczenia

Dem. od „pokoik” (2)
- 1. Od znacz. ‘spokój, brak kłopotów’ (1)
- 2. Od znacz. ‘ustronne miejsce’ (1)
  - a. Od znacz, prywatna część wnętrza domu’ (1)
- 3. [Lektyka]

Dem. od „pokoik” (2):

1. Od znacz. ‘spokój, brak kłopotów’ [czyj] (1): gdy będąc w pokoicżku ſwoim/ opuśćiwſzy rozlicżne burdy/ fráſunki/ á kłopothy ſwiátá tego/ będzieſz vżywał roſkoſzy ſwoiey RejZwierc 172v.

2. Od znacz. ‘ustronne miejsce’ [czyj] (1): [wzdychał pod iárżmem onym [funkcją opata]/ żáłuiąc pokoicżku ſwego ná puſzcży SkarŻyw 620 (Linde).]

a. Od znacz, prywatna część wnętrza domu’ (1):

Zwrot: »iść na pokoiczek« (1): Abowiem to nadobny ráchunk/ kto idąc ná pokoicżek ſwoy ſam s ſobą pocżet vcżyni co dniá tego przyſtoynego á czo nieprzyſtoynego vcżynił. RejZwierc 81.

3. [Lektyka [ku czemu]: Pokoicżek ku noſſeniu [Ferculum] vcżynił ſobie Krol Sálomon z drew Libáńſkich. Leop Cant 3/9 (Linde).]

Synonimy: 2.a. cella, gmaszek, izdebka, komorka, kownatka.

Cf POKOJECZEK

KW, MP