[zaloguj się]
[pdf]

[POLNIK sb m

o prawdopodobnie jasne (tak w pole).

Fleksja
pl
N polnicy
A polniki

pl N polnicy. ◊ A polniki.

Sł stp w innym znaczeniu, Cn brak, Linde XVI w.

1. Myśliwy: Seni uerba dare difficile est. Stárego trudno ochytrzyć. Polnicy zwykli mowić/ iż ſtarego liſá trudno vłowić. TerentMatKęt Q7v; A dla máłych ptaſzkow zwabienia/ mnodzy polnice [lege: polnicy] miewáią ſowę przy śięći [!]/ ku ktorey dźiwowaniu ptaſzkowie śię rádźi zlataią Cresc 1571 628.
2. Członek sekty chrześcijańskiej z IV w.; nazwami campates, campites, campitae, campenses określano m. in. arian i donatystów w związku z ich wędrówkami po wsiach (po polach i górach) w celu zdobywania wyznawców:

W połączeniu szeregowym: Ieſlibyś gdźie ſłyſzał o Chrześćiánach/ kthorych nie od Páná Iezufa Chryſtuſa/ ále od kogo innego zową; iáko Márcyonity/ Wálentyniany/ Gorniki/ albo Polniki [Montenses, sive Campates]: wiedz iż ći nie ſą Kośćiołem P. Chryſtuſowym HerburtArt 16 (Linde).

Synonimy: 1. łowca, łowcz, łowczy, łowiący, łowiec, myśliwiec, myśliwy.]

SBu