[zaloguj się]
[pdf]

POLUTOWAĆ (4) vb pf

Oba o jasne.

Fleksja
imperativus
sg
2 polutuj
3 niechåć polutuje
conditionalis
sg
3 m by polutowåł

imp 2 sg polutuj (3). ◊ 3 sg niechåć polutuje (1). ◊ [con 3 sg m by polutowåł.]

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.

Okazać litość, miłosierdzie; pożałować [kogo, czego] (4): Tu rozmyſlay z iaką żaloſcią dieciątko budzi ſpiącé/ a polutuy matki ij ſyna ij Iozefa ſwiętego OpecŻyw [27]v; O oytcże wiecżny zlutuy ſie dzis nademną ſmutną matką/ przykáż wſſytkiému ſtworzeniu/ niechátz polutuie męki twégo milégo ſyna ſemną. OpecŻyw 151, 54; [Aby nyeprzyiaczela twego dla miłego boga milował: Ablyſznego/ twego wſſmuthku yego polutoval Glosy II nr 38/27].
Szereg: »polutować i żałować« (1): Wezrzy téż iakotz w tey ſkale leży ſmętny/ a iego ſmętku polutuy ij wielmi żaluy. OpecŻyw 51v.

Synonimy: pożalić się, pożałować.

Formacje współrdzenne cf LITOWAĆ.

Cf POLITOWANIE

KO