[zaloguj się]
[pdf]

PRĄCIK (1) sb m

prącik, [pręcik].

Fleksja
sg pl
N prącik pręciki
I prąciki(e)m

sg [N prącik.] ◊ I prąciki(e)m. ◊ [pl N pręciki.]

Sł stp brak, Cn: prącik, Linde także XVII – XVIII w.: pręcik, prącik.

Dem. od „pręt”:
1. Od znacz. ‘cienki kawałek drewna lub metalu’; baccillum, rudis, verber, virga, virgula, vitis Cn:
a. [Wskazówka zegara słonecznego: Gnomon Prącik zelázny/ który godziny vkázuie ná ſłonecżnym zygarze. UrsinGramm 143 (Linde).]
b. Metalowy rylec do pisania:
Szereg: »prącik albo grafka«: Kto by mi to dał/ áby ſpiſáne były mowy moię? Kto mi to da/ áby były wyrznione ná kxięgąch prąćikiem álbo gráffką [stilo] żelázną/ á ná bláſſe ołowianey/ álbo wżdy złotem wyryte ná krzemieniu Leop Iob 19/24[23].
2. [Od znacz. ‘część rośliny’; tu: najcieńsza część korzenia: obaczyſz/ iáko máluczki to plác ieſt/ który tych drzéw korzeń/ y tego korzenia oſtátnié cieniuchné pręćiki zaięły/ przećiwko téy wyſokośći/ y ſzérokośći ogromnéy. SenekaGórn 153 (Linde).]
3. [Kreska, znak diakrytyczny w tekście: iota {litera} vnum aut apex {prentzyk} vnus non preteribit a lege Glosy II nr 89/8.]

Synonimy: 1.a. laska; b. grafka; 2. korzonek; 3. akcent, jota, kreska, kulasik, strefka.

JDok