[zaloguj się]
[pdf]

PROŻNIĆ (4) vb impf

prożnić (2), proźnić (2); prożnić Mącz (2); proźnić SienLek (2).

-ó- (1), -o- (1) Mącz (1:1).

Fleksja
inf próźnić
indicativus
praes
sg
1 próżnię
3 próźni

inf próźnić (1). ◊ praes 1 sg próżnię (2). ◊ 3 sg próźni (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVIII w.; poza tym XVII w.: prażnić.

Sprawiać, żeby coś było puste, opróżniać; inanire, vacuare Mącz (4): Vacuo, Próżnię/ Próżno co czynię. Mącz 472c, 167b.
a. fizjol. Wydalać z siebie; przeczyszczać [co] (2):

W przeciwstawieniu: »pełnić ... proźnić« (1): SienLek 12v cf Szereg.

Zwrot: »brzuch proźnić« (1): wſzákże by potrzebá coby [łajno wilcze dobre na lekarstwo] źiemie nie dopádło/ boć on poſpolićie ná kępie álbo też ná krzu rad brzuch proźni SienLek 99.
Szereg: »proźnić albo czyścić« (1): Bacząc tedy tę przygodę Lekárze/ dáli Náukę: iáko ćiáło pełnić/ iáko ie záſye proźnić/ álbo czyśćić. SienLek 12v.
b. [Oczyszczać z chwastów [co]: Tákież w święto może ſobie cżeladź [...] ſuknie płatáć/ chwaſt wyrywáć/ ćiernie wyćináć/ przełázy zákłádáć/ drogę nápráwiáć/ łąki prożnić/ miotły dźiáłáć. Cresc 1571 40.]

Synonimy: a. czyścić, purgować.

Formacje współrdzenne: uprożnić, wyprożnić, wyprożnić się, zaprożnić, zaprożnić się; prożnieć; wyprożniać, wyprożniać się; wyprażniać; prożnować, zaprożnować.

ZCh