• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
    • 229. Zasady ogólne
    • 230. Kryteria doboru cytatów
    • A. Objętość i zawartość cytatu
      • 231. Kryteria długości cytatu
      • 232. Opuszczanie pewnych części
      • 233. Skracanie cytatu dla wyrazów w zdaniu złożonym niewspółrzędnie
      • 234. Skreślenia
      • 235. Uzupełnianie cytatów
      • 236. Cytowanie tekstów wierszowanych
      • 237. Biblizmy
    • B. Cytowanie odrębnych partii tekstowych
    • C. Wstawki w klamrach
    • D. Cytaty podobne
    • E. Układ cytatów
    • F. Transliteracja cytatów
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

235. Uzupełnianie cytatów.

Gdyby przytoczenie całego potrzebnego kontekstu zabierało zbyt wiele miejsca, można wprowadzić w klamrze uzupełnienia odredakcyjne. Piszemy je w klamrze, kursywą, w transkrypcji według typu B Zasad wydawania tekstów staropolskich, w miejscu podyktowanym budową składniową cytatu. Pierwszeństwo mają przy tym formy wyrazów znajdujące się faktycznie w danym tekście. Sposobu tego nie nadużywamy, zwłaszcza nie wprowadzamy w ten sposób zbyt długich partii tekstu, np. całych zdań.
Zawsze (nie tylko we frazeologii) uzupełniamy cytat z Murmeliusza lub Mymera w warunkach opisanych w 202.a.cc., np. s.v. KORZENNY:

[Miękka potrawa] Korzenna.

Dopuszczalne jest też podawanie w klamrze krótkiego streszczenia bezpośrednio poprzedzającego tekstu, objaśnianie, np. kto mówi do kogo, z czyjego inwentarza zapis pochodzi itp. Takie wstawki mają postać i pisownię całkowicie współczesną.
Rzeczownik opuszczony lub zastąpiony zaimkiem wprowadzamy w klamrze tylko wówczas, jeżeli ułatwia on zrozumienie znaczenia. Tak więc wpisywanie imion własnych w zasadzie jest niepotrzebne.