[zaloguj się]

101. Słownik Lindego.

Najprostszą uwagą w stosunku do Słownika Lindego jest stwierdzenie istnienia lub braku naszego hasła w jego materiale. Brak notujemy:

Linde brak.
W wypadku istnienia podajemy wiek, z którego pochodzą cytaty Lindego, np.:
Linde XVI w.
– albo:
Linde XVI – XVII w. itp.
Jeżeli cytaty Lindego pochodzą z kolejno po sobie następujących wieków, podajemy wiek pierwszy i ostatni rozdzielając liczby kreską, np.:
Linde XVI – XVIII w.
Jeżeli w egzemplifikacji któryś z kolejnych wieków został pominięty, łączymy liczby wieków spójnikiem i, np.:
Linde XVI i XVIII w.

a. Cytaty z przedruków.

Jeżeli dla któregoś wieku Linde cytuje tylko przykłady pochodzące z późniejszych przedruków, podajemy wiek pierwodruku, a za nim w nawiasie wiek przedruku. Sposobu tego nie stosujemy, jeżeli Linde dla danego wieku ma też przykłady z pierwodruków.
Jeżeli ze względu na użycie nienotowane w naszym materiale sprowadzamy cytat autora szesnastowiecznego przytoczony z przedruku i okaże się, że wyraz hasłowy nie został zmieniony (dotyczy to zwłaszcza BielKron), a więc trzeba go wciągnąć do hasła jako użycie „klamrowe”, w uwadze o Lindem nie podajemy drugiego wieku w nawiasie. Jeżeli natomiast stwierdzimy, że wyraz notowany przez Lindego nie występuje w wydaniu szesnastowiecznym, do uwagi o wieku dopisujemy:

Linde XVI(XVIII; wstawka z XVIII) w.

b. Cytaty z Cn.

Jeżeli Linde cytuje XVII w. wyłącznie ze Słownika Knapskiego, notujemy to następująco:

Linde XVI – XVII (z Cn) – XVIII w. itp.

c. Użycie w objaśnieniu.

Jeżeli nasze hasło u Lindego występuje tylko jako objaśnienie innego hasła, piszemy wówczas, np. s.v. BEKANIE:

Linde w objaśnieniu s.v. bek.

d. Użycie w cytacie do innego hasła.

Jeżeli Linde nie notuje naszego wyrazu jako hasła, ale znajdziemy go w materiale ilustracyjnym do innego hasła, piszemy np. (s.v. GODOWANIE):

Linde XVI w. w cytacie s.v. gody.

e. Brak cytatu u Lindego.

Jeżeli odpowiednie hasło u Lindego nie jest poparte cytatami, piszemy:

Linde bez cytatu.
Pustą lokalizację u Lindego traktujemy jednak jako cytat.

aa. Konieczność dotarcia do źródła.

Zdarzają się sytuacje, gdy musimy sprawdzić w podanym źródle formę hasłową. Zachodzi to wówczas, gdy u Lindego jest hasło z obocznościami, a wiadomość o tym, jaka postać mieści się pod pustą lokalizacją okaże się niezbędna dla sformułowania informacji o wiekach u Lindego. Tak rzecz się miała przy haśle Lindego KLEŃ, KLENIEC.

f. Nasze przykłady u Lindego.

Materiał szesnastowieczny u Lindego niewykraczający poza nasze znaczenia traktujemy następująco:

aa.

Gdy nasz materiał pokrywa się z Lindem całkowicie i obustronnie, piszemy:

Linde XVI w. (ten sam przykład) – (dotyczy haseł jednokartkowych)
lub:
Linde XVI w. (te same przykłady) – (dotyczy haseł wielokartkowych).

bb.

Gdy materiał z Lindego stanowi wyłącznie część naszego materiału, piszemy:

Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów)
– albo:
Linde XVI w. (pięć z niżej notowanych przykładów).

cc.

Gdy materiał Lindego zawiera też przykłady u nas niewystępujące, nie dajemy żadnej uwagi, tylko piszemy:

Linde XVI w.

dd.

Gdy nasze przykłady Linde cytuje z późniejszych przedruków, nie postępujemy według schematu opisanego w punkcie a., lecz piszemy normalnie:

Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

ee.

Jeżeli szesnastowieczny materiał Lindego składa się tylko z naszych przykładów oraz z przykładów, które wejdą do hasła jako „klamrowe”, piszemy:

Linde XVI w. (x z niżej notowanych przykładów)
(materiału „klamrowego” tu nie wliczamy).

g. Błąd Lindego.

aa. Wynikły z omyłki literowej.

Jeżeli Linde popełnił błąd źle przepisując wyraz i tym samym umieścił cytat pod hasłem, do którego on nie należy (lub które w ogóle nie istniało), w obu naszych hasłach związanych z wyrazem objętym pomyłką piszemy odpowiednie uwagi (pod warunkiem, że dany cytat Lindego byłby jedyny dla XVI w.). Pod hasłem, do którego Linde błędnie zaliczył swoje użycie, piszemy:

Linde błędnie zam. ... .
Jest to przykład dla wypadków prostych, np. gdy Linde zamiast „przegrodka” zapisał „grodka”. Jeżeli jednak omyłka jest tego rodzaju, że przytoczenie tylko postaci hasła, sprowadzonego do formy podstawowej, byłoby niejasne, przytaczamy również błędnie cytowaną formę gramatyczną wraz z formą autentyczną oryginału, np. s.v. GĘDŹCOWY (bez odmianki gędcowy):
Linde błędnie: gędcowy zam. gędziec (w cytacie: gędcowe zam. gędcom).
Pod hasłem, którego wskutek pomyłki u Lindego brak, piszemy:
Linde XVI w. błędnie: ... i (ewentualnie) XVII – XVIII w.
Jeżeli Linde dla XVI w. ma też inne cytaty, nie dajemy uwag o błędzie (dlatego nie ma jej s.v. GĘDZIEC).
Błąd literowy nierzutujący na interpretację hasła, lecz tylko na jego postać fonetyczną, notujemy następująco, np. s.v. GORYCZCZANY:
Linde XVI w. błędnie: goryczany.
Uwaga: Te wszystkie omyłki mogą wyjść na jaw przede wszystkim przy kolacjonowaniu z oryginałem przykładów zakwalifikowanych jako materiał „klamrowy”; dlatego opisujemy je tylko dla XVI w. Błędy z dalszych wieków, nawet jeżeli przypadkowo je stwierdzimy, pomijamy milczeniem.

bb. Wynikły z niewłaściwej rekonstrukcji hasła.

W takim wypadku piszemy tylko s.v. ..., np. s.v. GĄŚĆ:

Linde XVI – XVII w. s.v. gędzić.

h. Kolejność uwag o Lindem.

Przy uwagach o Lindem zawsze na pierwszym miejscu piszemy wiek (lub wieki), po nim ewentualnie inne dane, jak np. s.v., nieistniejąca u nas forma lub te same przykłady, np.:

Linde XVI – XVII w. s.v. ciec;
Linde XVII w.: carzewic.
Jeżeli inna forma występuje w haśle bez cytatu, kolejność jest następująca:
Linde bez cytatu: ... .
Przy zbiegu kilku różnych uwag na drugim miejscu po wiekach są zawsze (te same przykłady), następnie s.v. (lub w cytacie s.v., lub w objaśnieniu s.v.), następnie inna postać fonetyczna, na końcu błędnie.