[zaloguj się]

103. Użycia sub voce.

Jeżeli w którymś z wyżej wymienionych słowników postać uznana przez nas za hasłową występuje tylko w materiale ilustracyjnym dla innego hasła (np. imiesłów lub rzeczownik odsłowny pod czasownikiem, postać zaprzeczona pod niezaprzeczoną) lub w ogóle w każdym wypadku, jeżeli nasz wyraz nie jest hasłem w innym słowniku, a jednak się w nim znajduje, przy uwadze o odpowiednim słowniku dodajemy:

s.v. ...
Nie stosujemy tego, jeżeli nasza postać hasłowa jest uwzględniona w odsyłaczu.

a. Knapski.

Przy podawaniu uwagi s.v. z Cn notujemy hasło w brzmieniu tego źródła, a więc czasownik zwykle w formie 1 os. sg itp.
Jeżeli nasze hasło występuje u Knapskiego w szeregu synonimicznym pod innym hasłem (nawet gdyby to była tylko drobna odmianka słowotwórcza na tę samą literę), przy równoczesnym braku odsyłacza, istnienie takiego hasła u Knapskiego również notujemy po formule s.v., np. s.v. 2. DEKA:

Cn s.v. puinał
– s.v. KAFTANIK:
Cn s.v. kaftan.
Jeżeli nasze hasło występuje w Cn w odmiennej postaci fonetycznej lub słowotwórczej, ale naszą postać znajdziemy poza tym w innym miejscu, notujemy to w następujący sposób, np. pod hasłem CHEŁPIENIE:
Cn s.v. chłuba oraz chełpienie się.
Jeżeli wyraz będący naszym hasłem jest nim również u Knapskiego, a równocześnie występuje tam pod innymi hasłami, uwagi s.v. nie piszemy. Nie musimy również wymieniać wszystkich haseł, pod którymi znajduje się wyraz niebędący hasłem Knapskiego.