• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
    • 98. Zasady ogólne
    • 99. Słownik staropolski
    • 100. Słownik Knapskiego
    • 101. Słownik Lindego
    • 102. Notowanie innej postaci wyrazu
    • 103. Użycia sub voce
    • 104. Inne znaczenie
    • 105. Forma graficzna uwag o słownikach
    • 106. Hasła u nas niewystępujące
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

106. Hasła u nas niewystępujące.

Hasła z wymienionych słowników, które nie są potwierdzone w naszym materiale ani nie zostały potraktowane jako odmianki fonetyczne naszych haseł, zaznaczamy następująco:

a. Sł stp.

Hasła ze Słownika staropolskiego umieszczamy na odpowiednim miejscu alfabetycznym, drukując je wersalikami normalnymi (nie półtłustymi). Nie przytaczamy po nich objaśnień ani materiału, tylko skrót: Sł stp – po średniku dalsze uwagi o Knapskim i Lindem, np.:

HASŁO Sł stp; Cn, Linde brak

– albo:

HASŁO Sł stp; Cn notuje, Linde XVII w.

Hasła te piszemy w pełnym brzmieniu, tj. z całym łańcuchem podanych tam oboczności, ale bez postaci naczelnej (współczesnej) wziętej w nawias. Przepisujemy również dotyczące hasła znaki (?) oraz (!) (ale nie ‘?’, który dotyczy wątpliwości znaczeniowej). Spójnik „czy”, łączący niekiedy ciąg postaci alternatywnych, zmieniamy zgodnie z naszym obyczajem na skrót a.
Hasła odsyłaczowe wciągamy normalnie w alfabet bez dodatkowych uwag, np. w Sł stp jest: Bolew cf Ziele – a my dajemy hasło:

BOLEW Sł stp; Cn, Linde brak.

Nie dajemy osobnych haseł w postaci zleksykalizowanej formy rodzajowej przymiotnika itp., jeżeli u nas jest odpowiednie hasło przymiotnikowe (choćby nie wystąpiła u nas taka funkcja), np. dziewiąte, dziewicze. Jeżeli jednak nie ma u nas odpowiednika niezleksykalizowanego takiego hasła, wpisujemy dodatkowe hasło ze Sł stp w formie tam uznanej za hasłową (dotyczy to również Cn).

b. Cn.

Hasła niezaświadczone w Sł stp, ale istniejące u Knapskiego, również rejestrujemy w kolejności alfabetycznej wersalikami normalnymi, dodając uwagę o Lindem jak wyżej.

c. Linde.

Niewystępujące u nas hasła ilustrowane materiałem szesnastowiecznym wejdą do Słownika jako tzw. hasła klamrowe (cf dodatek). Haseł Lindego pochodzących z późniejszych okresów nie uwzględniamy.

d. Uwaga szczegółowa.

Gdy u nas występuje hasło typu KARBOWE sb n, a w którymś ze słowników tylko KARBOWY ai (lub sb m), nie wprowadzamy osobnego hasła, różnice zaś te opisujemy w uwadze o słownikach, w tym wypadku:

Cn: karbowa laska, Linde XVIII w.: karbowy w innym znaczeniu.

e. Łączenie odsyłaczami haseł z innych słowników.

Hasła z innych słowników łączymy z naszymi hasłami oraz wzajemnie między sobą odsyłaczami obustronnymi na normalnych zasadach, jakie wymienione są w XIII. Pamiętamy przy tym zwłaszcza o współfunkcyjności znaczeniowej, np.:

CHEBDZIE Sł stp; Cn, Linde brak.
Cf CHABED, CHEBD, CHEBDA, CHEBDZIEWIE, [CHEBZINA]