Ur. w 1558 r. prawdopodobnie w Cieklinie (ówczesny pow. Biecz, woj. krakowskie, Małopolska); zm. w 1604. Pochodził z niezamożnej szlachty podgórskiej. Uczył się w kolegium jezuickim w Jarosławiu, był też w Akademii Krakowskiej. Był jednym z najbliższych ludzi Jana Zamoyskiego, dzięki któremu dostał się w 1579 r. do kancelarii królewskiej. Życie jego wypełniły kariera dyplomatyczna, praca na stanowisku sekretarza królewskiego (Batorego i Zygmunta III) oraz udział w wyprawach wojennych. Przez współczesnych zaliczany był do najpierwszych sekretarzy królewskich. Od 1590 przebywał głównie na Rusi (Zamość – Lwów), załatwiając liczne interesy kanclerza. Wysłany przez Zamoyskiego do Włoch, by załatwić w Rzymie zatwierdzenie fundacji Akademii Zamojskiej, miał okazję poznania tamtejszych wybitnych uczonych i literatów. Utrzymywał liczne stosunki przyjazne i literackie ze St. Żółkiewskim, z Janem Ostrorogiem z Kornama, z Szymonowicem, Janem Szczęsnym Herburtem. Pisał tylko po polsku.