• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
    • 229. Zasady ogólne
    • 230. Kryteria doboru cytatów
    • A. Objętość i zawartość cytatu
    • B. Cytowanie odrębnych partii tekstowych
    • C. Wstawki w klamrach
    • D. Cytaty podobne
    • E. Układ cytatów
    • F. Transliteracja cytatów
      • 256. Sygnalizowanie poprawnej lekcji
      • 257. Znaki sygnalizujące margines
      • 258. Specjalne znaki dla rękopisów
      • 259. Wyodrębnianie wyrazu hasłowego
      • 250. Cytaty polskie
      • 251. Cytaty obce
      • 252. Krój czcionki
      • 253. Znaki interpunkcyjne na końcu cytatu
      • 254. Interpunkcja wewnątrz cytatu
      • 255. Sygnalizowanie błędów źródła
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

251. Cytaty obce.

a. Łacińskie.

Cytaty łacińskie w tekście ciągłym przytaczamy w ścisłej transliteracji. Skróty rozwiązujemy:

q₃ = que,
⁹ = us,
samogłoska z kreską u góry = odpowiednia samogłoska + m lub n,
& = et,
am = amen
itd.

Tzw. e caudatum oddajemy przez e_/ .
Natomiast w części łacińskiej słowników modernizujemy pisownię, tj. zamieniamy:

ſ na s,
ij na ii,
niektóre u na v;

poprawiamy oczywiste błędy. Nie zmieniamy pisowni późnołacińskiej na klasyczną. Abrewiacje rozwiązujemy (dr rozwiązujemy jako „dicitur” lub „dicuntur”, zależnie od tego, w jakiej liczbie sformułowano hasło łacińskie). Inne skróty zachowujemy.

b. Greckie.

Tekst grecki przytaczamy w alfabecie greckim.

c. Inne.

Inne teksty obce cytujemy w transliteracji (również słownikowe, np. część niemiecką u Mymera, Murmeliusa i Calagiusa).