• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
    • 36. Kolejne partie w części gramatycznej
    • 37. Schemat graficzny części gramatycznej
    • 38. Kolejność źródeł pochodzących z różnych lat
    • 39. Znaki dla zapisów fonetycznie dwuznacznych
    • 40. Nawias dla oznaczania cząstek fakultatywnych
    • 41. Znaki interpunkcyjne w części gramatycznej
    • A. Oboczności fonetyczne lub morfologiczne hasła
      • 42. Postać graficzna oboczności hasłowych
      • 43. Zależność odmianki od znaczenia
      • 44. Różnice w stosunku do schematu ogólnego
      • 45. Postępowanie przy obocznościach skomplikowanych
      • 46. Jakie zapisy traktujemy jako odmiankę fonetyczną, a nie graficzną
      • 47. Pl t jako oboczność hasłowa
      • 48. Sygnalizowanie postaci innosłowiańskich
      • 49. Czasowniki zwrotne
      • 50. Czasowniki z nosówką rdzenną
    • B. Uwagi o grafice
    • C. Pochylenia rdzenne i tematyczne
    • D. Stopniowanie
    • E. Część fleksyjna
    • F. Pochylenia w końcówkach
    • G. Uwagi o składni
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

44. Różnice w stosunku do schematu ogólnego.

W stosunku do ogólnego schematu graficznego przyjętego w części gramatycznej różnice są następujące:

a. Źródła zawsze po powtórnym wymienieniu.

Nigdy nie wypisujemy źródeł bezpośrednio po pierwszym wymienieniu formy, choćby nawet nie było tekstów z formami krzyżującymi się, a to dlatego, aby nie rozbijać zwartości graficznej tej części artykułu, która jest rozwinięciem hasła. Na końcu łańcucha odmianek stawiamy średnik i powtarzamy pierwszą pozycję wraz z jej źródłem itd. według ogólnego schematu. Między wykazami dotyczącymi każdej z odmianek stawiamy zawsze średnik, nawet gdy nie ma oboczności tekstowych lub gdy dana odmianka reprezentowana jest jeden raz, np.:

gęsiopas (1), gęsopas (1); gęsiopas BartBydg; gęsopas Mymer¹.

Nie stawiamy średnika, lecz bezpośrednio po liczbie dajemy wykaz źródeł, jeżeli ma on dotyczyć tylko odmianki rzadszej, np.:

gomołka (15), gomułka (1) RejPos.

Oczywiście średnik stoi w normalnym miejscu, jeżeli po wariancie rzadszym mamy jeszcze alternatywne, np.:

gasnąć (51), gaść (1), gasnąć a. gaść (2); gaść RybGęśli.

Nie stawiamy też średnika i nie powtarzamy zapisów, gdy wszystkie odmianki pochodzą z jednego źródła, np.:

cerot (1), cerat (1) Oczko (1:1).

b. Wysokość stosunku, przy której nie podajemy wszystkich źródeł.

Stosunek, powyżej którego nie mamy obowiązku podawania źródeł dla odmianki częstszej, przyjmujemy tu wyższy niż w reszcie części gramatycznej, mianowicie mniej więcej 10:1.