Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: CHLUBIĆ SIĘ

Następne hasło: CHLUBLIWOŚĆ »

CHLUBIENIE (6) sb n

chlubienie (4), chłubienie (2); chlubienie Leop, BibRadz, SkarŻyw, WujNT; chłubienie KwiatKsiąż, Calep.

Teksty nie oznaczają é.

Fleksja

	sg
N	chlubieni(e)
A	chlubieni(e)
V	chlubieni(e)

sg N chlubieni(e) (3). ◊ A chlubieni(e) (2). ◊ V chlubieni(e) (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Wynoszenie się nad innych, samochwalstwo, pysznienie, chełpłiwość (4)
2. Przedmiot chluby, chwały, zaszczytu (2)

1. Wynoszenie się nad innych, samochwalstwo, pysznienie, chełpłiwość; ostentatio Calep (4): BibRadz II 103a marg; á przes ich chłubienie cżeſtokroć łgarzmi bywáyą vznani. KwiatKsiąż C2; Ostentatio ‒ Chłubienie, Samego ſiebie pokazwanie [!]. Calep [742]a; WujNT Iac 4/16.

2. Przedmiot chluby, chwały, zaszczytu; gloriatio Vulg (2): Mam wielkie dufánie o was mam też wielkie chlubienie z was. Leop 2.Cor 7/4; Weſel ſię Pietrze opoko wiáry: weſel ſię Páwle chlubienie kośćielne SkarŻyw 595.

Synonimy: 1. buta, butliwość, butność, chełpliwość, pycha; 2. chwała, sławienie, zaszczyt.

Cf CHLUBLIWOŚĆ, CHŁUBA, CHŁUBIĆ SIĘ, CHŁUBIENIE SIĘ