[zaloguj się]
[pdf]

DEKURYJO (8) sb m

dekuryjo (7), dekuryjus (1); dekuryjo LatHar; dekuryjo : dekuryjus BielSpr (5 : 1).

-k- (2), -c- (6).

e oraz o prawdopodobnie jasne.

Fleksja
sg
N dekuryjo
G dekuryjusa
inne pl N (lat.) - decuriones

sg N dekuryjo (6). ◊ G dekuryjusa (1). ◊ (lat.) pl N decuriones (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Dowódca oddziału (dekurii), złożonego (początkowo) z 10 żołnierzy; przełożony, zwierzchnik; w prowincjach i koloniach rzymskich również radny lub senator [decurio – dziesiątnik BartBydg; – dziesiątnik nad tymi dziesiąćmi. Item radny pan albo starosta nad jednym miastem, który więtszego ma nad sobą, podstarości albo burgrabia Mącz 79b; ‒ dziesiątnik Calep; dziesiątnik w mieście – Cn] (8): BielKron 99 marg; Był Decurio, ktory pod ſwą ſpráwą miał 16. ludźi. BielSpr 29, 13, 13v, 25v; W Greckim ięzyku/ ten Iozef wyráźnie radnym Pánem ieſt názwány y to cżaſem/ Decurio znácży. LatHar 726 marg.
Szeregi: »dekuryjus albo dworzanin« (1): To ieſt włáſny vrząd tego Decuryuſá álbo dworzániná/ nie tylko ſiebie ćwicżyć ále y koniá. BielSpr 13v.

»dekuryjo albo wojnik« (1): Przełożonego zwano Decurio álbo Woynik/ iáko pieſzych Setnik ſto ſpráwował pod iedną Chorągwią BielSpr 13v.

Synonimy: dworzanin, dziesiątnik, przełożony, radny, wojnik.

SB