[zaloguj się]
[pdf]

GWARZYĆ (3) vb impf

a jasne.

Fleksja
praet
sg
3 m gwarzył
imperativus
sg
2 gwarzy

praet 3 sg m gwarzył (1). ◊ 3 pl m pers gwarzyli (1). ◊ imp 2 sg gwarzy (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Mówić, gadać, rozmawiać; clamare, clamitare, clamorem edere a. facere a. tollere, colloqui, coloquium facere a. serere, commentari, communicare, commutationes facere, confabulari, conferre, fabulari, frui colloquio a. sermone, habere dialogum a. orationem, inclamare, iubilare, latrare, loqui, personare, proclamare, sermocinari, vociferare Cn (3):

gwarzyć miedzy sobą (1): bo tak miedzi ſobą gwarzili bracia naſzi LudWieś A2.

gwarzyć o kim (1): BudNT przedm b7v cf Szereg.

Zwrot: »na swej myśli gwarzyć« = rozmyślać (1): Kmiotek ná ſwej myśli gwárzył/ Dobrzeć ten kucharz vwárzył BierEz D2v.
Szereg: »gwarzyć, to jest mowić« (1): Błożeneś álbo Błogiś Simonie/ gwárzy o nich/ to ieſt/ mow o nie. BudNT przedm b7v.

Synonimy: gadać, goworzyć, mowić, rozmawiać.

Cf GWARZĄCY

ZZa