[zaloguj się]
[pdf]

NOWOWIERCA (3) sb m

Oba o oraz e jasne.

Fleksja
pl
N nowowiercy
G nowowierc(o)w
A nowowierce

pl N nowowiercy (2). ◊ G nowowierc(o)w (1). ◊ [A nowowierce.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

1. Wyznawca nowej wiary, heretyk, kacerz (2): Wołáią ći iśći Nowowiercy ná Filozophią/ á przedſię ią tu álleguią/ á toby niemiáło być. SarnUzn E8, E8 marg.
2. Nowonawrócony (1): A przychodnie Rzymianie/ Zydowie też/ a nowowiercy [proselyti Vulg Act 2/11; nowonawróceni WujNT]/ a Arabowie: Slyſſeliſmy ié mowiącé naſſymi ięzyki/ wielkié dziwy bożé. OpecŻyw 176; [Zlił tedy Sálomon wſzyſtkie nowowierce [omnes viros proselytos; wſzytkié męże nowonáwróconé WujBib] ktorzy byli w źiemi Izráelſkiey/ po onym policżeniu ktorym ie był policżył Dawid oćiec iego: y náleźiono ich ſto pięćdzieſiąt y trzy tyſiące y ſześć ſet. Leop 1577 2.Par 2/17 (Linde)].

Synonimy: heretyk, kacerz, oderwaniec, odszczepieniec, sektarz.

Cf NOWAWIAREK, [NOWOWIAREK], NOWOWIEREK, NOWOWIERNIK, NOWOWIERNY

TZ