[zaloguj się]
[pdf]

OBCUJĄCY (5) part praes act

obcujący (4), obcując (1); obcujący : obcując WujNT (2:1).

o prawdopodobnie jasne (tak w obcować).

Fleksja
sg
mNobcujący, obcując
Iobcującym
pl
N m pers obcujący
G obcujących

sg m N obcujący (1), obcując (1). ◊ I obcującym (1). ◊ pl N m pers obcujący (1). ◊ G obcujących (1).

Sł stp, Cn brak, Linde w objaśnieniu s.v. obcowny.

1. Współżyjący, przebywający (3): Abowiem ſprawiedliwi ludzie ſą ſzcżepieni w domu bożym/ [...] w domu bożym, czuſz na tim ſwiecie wſcżepieni tho ieſth obczuiaci WróbŻołt ff5.
Wyrażenia: »w ciele [= jako człowiek] obcujący« (1): A ták Lukaſz ś. náuczył ſię Ewángeliey nie tylko od Apoſtołá Páwłá (ktory nie był z Chriſtuſem w ćiele obcuiącym) ále y od innych Apoſtołow WujNT 187.

»z ludźmi obcujący« (1): Misanthropos – Liudzi menawidząci [!] ani z nimi obcuiąci. Calep 665a.

2. Postępujący; conversans Vulg (2):
Wyrażenia: »w błędzie obcujący« (1): Abowiem [plugawcy] hárdośći prozne mowiąc/ przyłudzáią [...] tych co trochę odbiegli byli w błędźie obcuiących [in errore conversantur] WujNT 2.Petr 2/18.

»obcując bez przygany« (1): Ieſli kto inſzy zda ſię vfáć w ćiele: więcey ia. [...] według ſpráwiedliwośći ktora ieſt w zakonie obcuiąc bez przygány [conversatus sine querela]. WujNT Philipp 3/6.

Synonimy: 1. mieszkający, przebywający, żyjący; 2. postępujący.

Cf OBCOWAĆ

LW