Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [PLENICIEL]

Następne hasło: [PLENIE] »

[PLENIĆ vb pf a. impf

Tekst nie oznacza é.

Fleksja

praet
	sg		pl
3	m	plenił	m pers	plenili

praet 3 sg m plenił. ◊ 3 pl m pers plenili.

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

1. [(Ob)rabować, wziąć (a. brać) łupy]
2. [Uprowadzić (a. uprowadzać) w niewolę]

1. (Ob)rabować, wziąć (a. brać) łupy:

Zwrot:»plenić [z kogo] plon«: tedy [Kanaan, król aradzki] bitwę zwiodł z Izráelem/ y plenił zniego plon [praedatus est]. BudBib Num 21/1 (Linde).

2. Uprowadzić (a. uprowadzać) w niewolę [kogo]: wſzytcy ktorzy ie plenili [captivos duxerunt] trzymáli ie [synow Izraelowych]/ zbrániali ſię wypuſzcżáć iych. BudBib Ier 50/33 (Linde).

Synonimy: 1. grabić, łupić, plundrować.

Formacje współrdzenne: poplenić, przeplenić się, splenić, uplenić, uplenić się, wyplenić, zaplenić; zaplonić się; przepleniać, upleniać.

Cf [PLENIONY]]