• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
    • 36. Kolejne partie w części gramatycznej
    • 37. Schemat graficzny części gramatycznej
    • 38. Kolejność źródeł pochodzących z różnych lat
    • 39. Znaki dla zapisów fonetycznie dwuznacznych
    • 40. Nawias dla oznaczania cząstek fakultatywnych
    • 41. Znaki interpunkcyjne w części gramatycznej
    • A. Oboczności fonetyczne lub morfologiczne hasła
    • B. Uwagi o grafice
    • C. Pochylenia rdzenne i tematyczne
    • D. Stopniowanie
    • E. Część fleksyjna
    • F. Pochylenia w końcówkach
    • G. Uwagi o składni
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

39. Znaki dla zapisów fonetycznie dwuznacznych.

W wypadku rozpatrywania pewnej cechy fonetycznej, zwłaszcza wchodzącej w oboczności, stosujemy dla użyć pochodzących z tekstów, które nie dostarczają danych co do brzmienia omawianego zjawiska, znak litery w nawiasie. Sposób ten nie ma jednak zastosowania w części dotyczącej oboczności hasłowych, gdzie użycia z takich tekstów opisujemy pełnym brzmieniem jako formy alternatywne.
Przewidujemy następujące znaki i możliwości ich zastosowania:

• (a), (e), (o) dla tekstów nieoznaczających pochyleń: w części fleksyjnej, tylko w pozycjach końcówkowych (wyjątkowo tematycznych związanych z określoną formą), a także przy omawianiu przyrostków stopnia;
  
• (ę) dla tekstów nieoznaczających nosowości: przy wstępnym podawaniu postaci zaimka zwrotnego;
  
• (ø) dla tekstów nierozróżniających dwu nosówek: w G pl rzeczowników z nosówką w przedostatniej sylabie (typu męka);
  
• (s), (n) dla zapisów nieoznaczających miękkości: we fleksji czasowników w końcówce -śmy i w stopniowaniu;
  
• (b), (p), (w), (m) dla tekstów nieoznaczających miękkości wargowych w wygłosie: w imp czasowników typu łamać;
  
• (cz) dla tekstów, gdzie cz może oznaczać zarówno c, jak i č: w zestawieniu wstępnym tematów praes lub we fleksji czasowników na -tać.