[zaloguj się]

45. Postępowanie przy obocznościach skomplikowanych.

W zasadzie wszystkie oboczności hasła rozpatrujemy łącznie, tj. nie rozbijamy wyrazu na poszczególne dźwięki lub cząstki morfologiczne, chociażby zawierał on zjawiska różnego rodzaju i nawet w różnych sylabach, np.:

cienki, cieńki, cianki.
Nie jest jednak wykluczone tworzenie w wyjątkowych, lecz uzasadnionych wypadkach dwu odrębnych rubryk dla zagadnień, które są od siebie wzajemnie niezależne i krzyżują się w sposób zbyt skomplikowany. Tak np. ponieważ hasło BŁOGOSŁAWIONY posiada odmianki:
błogosławiony, bogosławiony i błogosłowiony,
a prócz tego występuje też w formie złożonej i niezłożonej, jeden wspólny obraz graficzny byłby zupełnie nieprzejrzysty. W takich wypadkach osobno rozpatrujemy szereg:
błogosławion(y), bogosławion(y), błogosłowion(y)
– (wraz ze wszystkimi powiązaniami tekstowymi), osobno zaś a linea szereg:
b(ł)ogosławiony, b(ł)ogosławion, b(ł)ogosławiony, błogosłowiony
a. b(ł)ogosławion, błogosłowion
– (ponieważ 1 raz zaświadczona odmianka błogosło- występuje w formie przypadkowej, która nie daje pewności co do charakteru odmiany).
Rozpatrując jeden z dwóch odrębnych szeregów, warianty dla danego zagadnienia nieistotne przedstawiamy, biorąc fakultatywne litery w nawias, a jeżeli to niemożliwe – powtarzając zapis oboczny pod wspólną liczbą statystyczną (por. przykład wyżej). Jeżeliby i to dawało konieczność ciągów zbyt długich, wyjątkowo można odciąć ostatnią cząstkę za pomocą kreski (por. hasło FIJOŁEK). Możliwość innych wariantów sygnalizujemy oczywiście tylko dla tej pozycji, gdzie one rzeczywiście są, gdyby np. błogosławiony wystąpił w formie niewątpliwie złożonej, końcowego -y nie ujęlibyśmy w nawias.