[zaloguj się]

156. Forma odpowiedników.

Odpowiedniki sprowadzamy w zasadzie do formy podstawowej, tj. dla części imiennych do N sg (m), dla czasownika do inf, z wyjątkiem struktur złożonych, których przekształcenie powodowałoby dodatkowe komplikacje.
Jeżeli posiadamy kilka odpowiedników dwuczłonowych o budowie zwrotu, przy czym powtarza się wśród nich np. ten sam czasownik z różnymi dopełnieniami albo te same dopełnienia przy różnych czasownikach, można zapis upraszczać, łącząc człony wymienne skrótem a., np. s.v. GARDZIĆ:

pro nihilo ducere a. habere a. putare, nullo loco habere a. numerare;
s.v. GODZIĆ SIĘ ‘nadawać się’:
esse accomodatum a. idoneum a. natum;
s.v. GALRETA:
ius gelatum a. coactum a. crassum.
Czynimy to oczywiście tylko wtedy, gdy nie wprowadzi to w układzie jakichś komplikacji między poszczególnymi słownikami.
Dłuższe odpowiedniki opisowe zapisujemy poza alfabetem jako ostatnie pozycje danego źródła.
Człon fakultatywny w postaci dodatkowego wyrazu notujemy w nawiasie, np. s.v. GACH:
amator (mulierum), (equus) musimon.

a. Warianty odpowiedników.

Różnice fonetyczne między odpowiednikami notujemy, jeżeli to możliwe, przy pomocy nawiasów przewidzianych dla cząstek fakultatywnych, np. s.v. GAMRAT:

cocul(l)us;
s.v. GANEK:
ex(h)edra;
niedające się w ten sposób ująć wstawiamy po zapisie głównym w nawiasie, ze skrótem a., np. s.v. KŁAPOUCHY:
plautus (a. plaudus).
Odpowiedniki z odmiankami traktujemy jako jedną pozycję i zapisujemy je w jednym ciągu także wówczas, gdy poszczególne odmianki pochodzą z różnych słowników. Za naczelną (tj. zapisaną przed nawiasem) uznajemy postać najpoprawniejszą (dla wyrazów pochodzenia greckiego – z końcówką łacińską).
Również w nawiasie zapisujemy odmianki w postaci pl t, np.:
biga (a. bigae).
Warianty słowotwórcze traktujemy jako oddzielne pozycje, też takie, które różnią się obecnością i brakiem przedrostka, np. conglutinare, glutinare.
Liczbę mnogą, która mogłaby nasuwać mylną interpretację, np. jako f, opatrujemy sygnałem (pl), np. s.v. GARNIEC:
incoctilia (pl).

b. Pisownia.

Jeżeli mamy ten sam odpowiednik w pisowni klasycznej oraz poźnołacińskiej, dajemy zapis klasyczny; zachowujemy pisownię późnołacińską, jeżeli jest ona wyłączna w przykładach danego odpowiednika.
Zapis wielką literą stosujemy przy przymiotnikach i przysłówkach pochodnych od imienia własnego (np. Cyprinus latus, Latine) oraz przy wyrazach pospolitych w funkcji imienia własnego (np. Regnum Poloniae). Przy odpowiednikach w postaci dłuższego przytoczenia (np. często z Cn) interpunkcję przystosowujemy do dzisiejszej normy polskiej.