[zaloguj się]

157. Układ.

Odpowiedniki układamy w sposób dający jak największą oszczędność miejsca, kierując się co do kolejności po pierwsze ilością źródeł, którym dany wyraz łaciński jest wspólny, po drugie chronologią tych źródeł. Miejsce Vulg i PolAnt jest zależne od chronologii pierwszej Biblii, do której się odnosi. Między odpowiednikami należącymi do tych samych źródeł oraz między ich lokalizacjami stawiamy przecinek; po ostatniej lokalizacji odnoszącej się do uprzednio wymienionych odpowiedników, a przed kolejnym odpowiednikiem z innego źródła stawiamy średnik; również średniki stawiamy przed i między dłuższymi odpowiednikami opisowymi z Cn. Np.:

odp. a. Murm, Mymer1, BartBydg, Mącz, Calep, Cn; odp. b., odp. c. Murm, Mącz, Calep, Cn; odp. d. Calep, Cn; odp. e., odp. f., odp. g. BartBydg; odp. h., odp. i., odp. j. Mącz; odp. k. Calag; odp. l., odp. ł.; odp. opisowy; odp. opisowy Cn.
Układ odpowiedników w obrębie jednego źródła jest alfabetyczny, przy czym dla połączeń wielowyrazowych przyjmujemy w zasadzie kolejność alfabetyczną członu zgodnego kategorialnie z naszym hasłem (np. przymiotnikowego dla przymiotnika itp.). Jeżeli stosujemy uproszczenie, o którym mowa w 156., o układzie alfabetycznym decyduje pierwszy wyraz w ciągu członów wymiennych zgodnych kategorialnie z hasłem, np. (pod hasłem czasownika):
iter agere a. conferre, facere iter a. viam.
W zasadzie przestrzegamy zgodności szyku odpowiedników wieloczłonowych, ale możemy od tego odstąpić dla uproszczenia. Podciągamy więc pod wspólny zapis różnice szyku występujące w różnych źródłach, np.:
battuere numus Mącz, Cn
(chociaż w jednym z tych źródeł jest zapis numus battuere). Również ciągi członów wymiennych układamy bez uwzględniania szyku.
Przy wykazie odpowiedników nie podajemy żadnych lokalizacji według miejsca w tekście.