[zaloguj się]
[pdf]

DOTŁUC (7) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf dotłuc
praet
pl
3 m pers dotłukli
impersonalis
praet dotłuczono

inf dotłuc (2). ◊ praet 3 pl m pers dotłukli (3). ◊ impers praet dotłuczono (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (dwa z tych samych przyładów) – XVII(XVIII) – XIX w.

Wybić, wytłuc kogo, natłuc komu; ingerere pugnos, onerare pugnis Mącz (7):

dotłuc komu (3): Bo gdys ſam był ocżiwiſcżie Tedycz też dotłukli ćiſcżie [= czyście] RejKup P; A gdy ie chłopi oſkocżyli w iednym domu do tłukli im kijem w okniech. BielKron 420v; Mącz 145b.

dotłuc czym (3): BielKron 420v; Onerare pugnis, Dotłuc pięścią. Mącz 264a, 145b.

a. wojsk. Zadać cios, porazić, pogromić, pobić, ostrzelać [komu] (3): drudzy z murow bili kámieńmi y ſtrzelbą/ ták iż Niemcom kthorzy zá murem ſtáli/ dotłucżono bárzo zmurow BielKron 315, 392.
Zwrot: »strzelbą dotłuc« (1): ácż im [Turkom] ſtrzelbą Cżechowie dotłukli/ ále ſprácowáni niemogli im wytrzymáć BielKron 312v.

Synonimy: nabić, usiec; a. dołamać, dołomić, pobić, pogromić, porazić, potłumić.

Formacje pochodne cf TŁUC.

BC