[zaloguj się]
[pdf]

DOŁAMAĆ (2) vb pf

o jasne, pierwsze a pochylone.

Fleksja
inf dołåmać
praet
sg
3 m dołåmåł

[inf dołåmać.] ◊ fut 3 sg dołåmie (1). ◊ praet 3 sg m dołåmåł (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII w.

1. Złamać do reszty [czego (po przeczeniu)] (1): Y ták káżdemu vpádłemu [Chrystus] vmie folgowác/ że trzćiny náłomioney nie dołamie [calamum quassatum non conteret Vulg Is 42/3, arundinem quassatum non confringet Matth 12/20]/ áni knotu kurzącego ſie zágaſza. CzechRozm 95.
[Zwrot: »do końca dołamać«: czemu ſię nam nie godźi Confœderáciey od was pierwey złamáney/ do końca dołamáć ŚmiglAbsurda 23.]
2. Zadać cios, dać się we znaki [komu] (1): Chociay mu [Lizymachowi] Lew dołamał/ przedſię gi vduśił. RejZwierz 39.

Synonimy: 2. dojąć, dojechać, dokuczyć, dokurzyć, dotłuc, dotrzeć.

Formacje pochodne cf ŁAMAĆ.

BC