[zaloguj się]
[pdf]

ODEWSTAĆ (7) vb pf

odewstać (6), odwstać (1); odewstać OpecŻyw, FalZioł, SienLek (3), KlonWor; odwstać BielKron.

o oraz e jasne.

Fleksja
praet
sg pl
3 m m pers odewstali
f odewstała m an
plusq
sg
3 n było odewstało

fut 3 sg odewstanie (5). ◊ praet 3 sg f odewstała (1). ◊ [3 pl m pers odewstali.] ◊ plusq 3 sg n było odewstało (1).

Sł stp notuje, Cn s.v. odewstaje co, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

1. Oddzielić się od całości tworząc szczelinę, nie przylegać; abscedere Cn (7): Płucza też iego pomagaią na otręt gdy ſie pięta odbije aż ſkora odewſtanie. FalZioł IV 3b; SienLek 177v.

odewstać od czego (4): ijz go tako w ten cżas byli vbili/ [...] aż ij mięſo od ſkory bylo odewſtalo. OpecŻyw 126v; Cynamon [...] ieſt drzewo/ od ktorego gdy przez pomoc ſkorá odwſtánie/ od ſłońcá ſie vpiecże/ potym zá Cynámon biorą onę ſkorę ſłotką. BielKron 446v; SienLek 184; Vyźrzał że ku Tybrowi kámieniſta ſkáłá/ Nápadſzy ſię/ od gory znácżnie odewſtáłá KlonWor 24.

odewstać czemu [żywotne] (1): Gdy koniowi róg odewſtánie. SienLek 177v.

2. [Odstąpić, opuścić kogoś:

W przeciwstawieniu: »odewstać ... przystać«: A ćy vżrzawſzy Iohannaſſá á obacżywſzy moc iego odewſtáli wſſyſci od Ananiego Biskupa/ y przyſtáli do Iohánaſſá FlawHist 57v.]

Synonimy: 2. odbiec, odbieżeć, odjechać, odstąpić, oduciec, opuścić.

Formacje współrdzenne cf 1. STAĆ.

Cf [ODEWSTAŁY], ODEWSTANIE

MM