[zaloguj się]
[pdf]

OSIEROCIĆ (8) vb pf

osierocić (7), osirocić (1); osierocić BudBib (3), SkarŻyw, ArtKanc, GrochKal, SzarzRyt; osirocić WisznTr.

Teksty nie oznaczają ó oraz é; oba o prawdopodobnie jasne (tak w osierocać).

Fleksja
inf osierocić
praet
sg
1 m osierociłem
2 m -ś osierocił
3 m osierocił
f osierociła
conditionalis
sg
3 m by osierocił

inf osierocić (2). ◊ praet 1 sg m osierociłem (1). ◊ 2 sg m -ś osierocił (1). ◊ 3 sg m osierocił (2). f osierociła (1). ◊ con 3 sg m by osierocił (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

1. Sprawić, że ktoś zostaje osierocony, opuszczony; rozłączyć kogoś; orbare PolAnt, Cn (7):

osierocić kogo (G) (1): Tedy rzekł Sámuel/ iáko ſieroćił [lege: jak osierocił] niewiaſt miecż twoy/ ták oſieroćieie nád (inne) niewiáſty mátká twoiá. BudBib 1.Reg 15/33.

osierocić kogo (A) (6): á iáko ſzátan był vweſelony/ ktori ieſzcże y mátkę płácżem zábić y drugą śioſtrę ośieroćić mjſli. SkarŻyw [197]; oſieroćiłem (y) wygubiłem lud moy [Orbavi, perdidi populum meum] BudBib Ier 15/7, Ez 14/15; Tákći śie ſpodobáło żeś mię ośiroćił/ Byś me vfánie w cżłeku tym prędzey okroćił WisznTr 29; ArtKanc R17v; SzarzRyt Dv.

Szereg: »rozłączyć, osierocić« (1): Nieſzcżęſna godźiná/ ktora mię z mężem miłym rozłącżyłá/ ośieroćiłá. ArtKanc R17v.
2. Opuścić kogoś, odejść, porzucić; pozostawić [kogo] (1): muſzę Zygmunćie z ſtobą [!] dźiś ſwą dźielić duſzę? Ktorey/ wierz ty mnie/ bierzeſz połowicę/ Chcąc ośierocić mnie/ y tę ſtolicę. GrochKal 6.

Synonimy: 1. rozłączyć; 2. opuścić, porzucić.

Formacje współrdzenne cf SIEROCIĆ.

Cf OSIEROCENIE, OSIEROCONY

TG