[zaloguj się]
[pdf]

POKUMANIE (1) sb n

pokumanie, [pokumanie się].

o oraz a jasne; teksty nie oznaczają é lub -é.

Fleksja
sg pl
N pokumani(e)
G pokumaniå (się)
L pokumani(a)ch

sg N pokumani(e). ◊ [G pokumaniå (się). ◊ pl L pokumani(a)ch.]

Sł stp, Cn, Linde brak.

Związek, układ, porozumienie:
a. Przyjaźń, zażyłość, braterstwo: Germanitas, Prziyacielſtwo Pokumánie. Mącz 144c; [pokumánie/ Familiaritas, amicitia, consociatio, pactum, conventio. Volck Sss].
b. [Przymierze; zawarcie układu politycznego: Tenże Káźimierz Krol Polſki [...] żył z nim [królem Czeskim] nietylko w pokoiu/ ále owſzem w przyiáźni wielkiey/ y dla tym więtſzego pokumánia/ z iáchał ſię z nim był w Głogowie TurnZwierc D4.]
c. [Porozumienie, układ o charakterze religijnym: A jeśli więc oni [ewangelicy małopolscy] jeszcze w tych wsporach a pokumaniach swoich trwają, [...] tedy się im bracia opowiadają, iż ich więcyj nawiedzać a do nich [...] słać nie będą AktaSynod I 189.

pokumanie się z kim: Lecż co ſię tycże Konfederácyey/ niewiem nie będźieli [dziejopis, tj. Piotr Skarga] tego z nią ſię pokumánia żáłował/ gdy mu pokażę/ że namniey go w rozumieniu iego nie wſpomaga BronApokr 117.]

Synonimy: a. braterstwo, przyjacielstwo, przyjaźń, towarzystwo; b. przymierze, spiknienie, sprzymierzenie.

Cf POKUMAĆ SIĘ

LWil