[zaloguj się]
[pdf]

ROZTRWANIĆ (2) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w roz-); w inf a jasne, w pozostałych formach a pochylone.

Fleksja
inf roztrwanić
praet
sg
1 m roztrwånił

inf roztrwanić (1). ◊ [fut 3 sg roztrwåni.] ◊ praet 1 sg m roztrwånił (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII (z Cn) oraz XVIII w.: roztrwonić.

Lekkomyślnie utracić swój majątek, zmarnować; dissipare Vulg, Calag, Cn; dilapidare Calag, Cn; perdere, profundere Calag; distrahere, disturbare Cn [w tym: co (1)] (2): Verſchlemmen. Roztrwánić. Vtráćić. Dilapidare. Calag 508b.
Zwroty: [»marnie roztrwanić«: Pobor vbogim ludźiom ćięſzki/ gdy y dźieśięcinę y poborową podacżkę vbogi oracż zápłáći/ zbożá ſwego ná to niemáło po kilku groſzy korzec przedáiąc márnie roztrwani. GrabZdanie I.]

»roztrwanić wszy(s)tkę majętność« (1): WerGośc 221; [W krotkim cżáſie/ zebrawſſy wſſyſthkie rzecży ſwe on młodſſy ſyn/ wezbrał ſie y iáchał w dálekie kráiny: y thámże roztwanił [!] wſſyſtkę máiętność ſwą [dissipavit substantiam suam] żywiąc roſpuſtnie. Leop Luc 15/13 (Linde) [przekład tego samego tekstu WerGośc]].

Synonimy: rozflarzyć, rozmarhać, rozmarnować, rozproszyć, rozszafować, rozterać.

Formacja współrdzenna: roztrwaniać.

RS