Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: RUMIENIĆ SIĘ

Następne hasło: [RUMIENIE] »

RUMIENIDŁO (1) sb n

e oraz o jasne.

Fleksja

	sg	pl
N	rumienidło
G	rumienidła	rumienidł
A	rumienidło
I		rumienidły

[sg N rumienidło. ◊ G rumienidła. ◊ A rumienidło.] ◊ pl [G rumienidł.] ◊ I rumienidły.

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI w. w cytacie s.v. ogorzelina; poza tym XVII(XVIII) w.

Znaczenia

1. Środek kosmetyczny: róż
2. [Naturalny rumieniec będący synonimem piękna]

1. Środek kosmetyczny: róż; pigmentum, purpurissum Cn: [rumyenydlo, Crassydlo fucus ReuchlinBartBydg n3, D3v; Ieſzcże łatwieyſze y táńſze Rumienidło/ vbogie Niewiaſtki we Włoſzech ſobie cżynią SienHerb 508b; oney ćiaſtowey przypráwy/ máło iey co vżywano/ oprocż co iey Niewiáſty ku paleniu rumienidł vżywáły. SienHerb 594b; UrzędowHerb 147a marg.]

W połączeniu szeregowym: [św. Paulina mówiła:] ſzpecić teraz twarz potrzebá/ ktora ſię przećiw roſkazániu Bożemu/ bielidły y rumienidły y innymi przypráwy málowáłá. SkarŻyw 140.

2. [Naturalny rumieniec będący synonimem piękna:

W przeciwstawieniu: »rumienidło ... ogorzelina«: y ná mieyſce Kitliczká będźie wor/ á ná mieyſce rumienidłá [pro pulchritudine] ogorzeliná. BibRadz Is 3/24 (Linde s.v. ogorzelina).]

Synonimy: 1. barwiczka, »czerwona glinka«, farba, farbiczka.

Cf RUMIANOŚĆ, 1. RUMIENIEC, RUMIENNOŚĆ