Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [KUŁPAK]

Następne hasło: KUMAĆ SIĘ »

KUM (2) sb m

Fleksja

	sg
N	kum
I	kum(e)m
V	kumie

sg N kum (2). ◊ I kum(e)m (2). ◊ [V kumie.]

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Znaczenia

1. Ojciec chrzestny dziecka w stosunku do jego rodziców lub ojciec dziecka w stosunku do ojca chrzestnego (1)
2. Towarzysz; contubernalis, socius, sodalis Cn (1)

1. Ojciec chrzestny dziecka w stosunku do jego rodziców lub ojciec dziecka w stosunku do ojca chrzestnego; compater, sponsor ad fontem sacrum, susceptor Cn (1): Iż go mátká doſtáłá/ z onym dawnym Kumem: Ziáwił ſię miedzy dźiećmi drugimi Poſthumem. KlonWor 63; [Auguſtin [...] Kontor Oſtrodomſki/ ktory był zoſtał kumem Kieiſtutowi/ gdy Corkę iego Danutę álbo Annę ochrzćił wydáną w małżeńſtwo zá Ianuſzá Xiążę Mázowieckie/ przeſtrzegł w tym Kieiſtutá StryjKron 464 (Linde)].

2. Towarzysz; contubernalis, socius, sodalis Cn (1): Węgrzy ie [Połowców] zową Chumi/ iż ſie z Ruſią pokumali/ bo po Ruſku kum Kmotr. BielKron 350v; [Lew Daniłowic [...] wyzwał go [Wojsiełka] z pokoiu álbo z łożnice mowiąc thowárzyſkim obyczáiem/ Nápiymo ſię ieſzcze Kumie (Bo ſie byli w ten czás v Markołta Niemciná pokumáli iákoby dla lepſzey/ áno dla zdrádliwey przyiáźni) StryjKron 343 (Linde)].

Synonimy: 1. kmotr, »krzesny ociec«, podejmacz, przyrzecznik, rękojmia; 2. brat, przyjaciel, towarzysz.