[zaloguj się]
[pdf]

1. LUBO (12) av

[W funkcji orzecznika ‒ może N sg n (praed) od 1. luby]

o jasne.

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Znaczenia
Miło, przyjemnie [komu] (12): OpecŻyw 33v, 179; Z niemocnemi końmi nie ieźdź głęboko do wody [...] ácz im tho bywa bárzo lubo w gorące dni SienLek 187v; y to [wola boża] iuż teraz v tych nic nie waży/ ktorym wolno wſzytko co lubo CzechEp 229.

cum inf (1): Ale komu lubo ieſſcże grzeſſytz/ nie dziw ieſt ijże ſmierci ij ſądu bożégo ſie boij. OpecŻyw [192v].

W przeciwstawieniu: »lubo ... przykro« (1): [dzieci] hnet vrodziwſzy ſie/ y záchcieć tego czo im lubo/ y gniewáć ſie gdy im co przykro vmieią GórnDworz Hh4.

Fraza: »jeśli (a. gdy, a. gdzie, a. jako) (jest) lubo« = jeśli podoba się (5): OpecŻyw 36v, 158v; mie ſobie wolnie bez winy zbili/ zranili/ a iako ijm lubo było przyprawili ForCnR D4; My tedy opuſćmy go/ á do náſzey ziemie zwroćmy ſie/ á on s Perſami gdzie mu lubo niechay idzie. HistAl G6, D4.
Szereg: »lubo a wdzięcznie« (1): Lud {twoy ktory v nas był} ku ſwiebodziem y prz{ypuſzcżył, domnimai}ącz ſie iż to Bogu lubo á {wdzięcżnie będzie} BielŻyw 113.

Synonimy: błogo, lekko, łagodnie, mile, miło, nadobnie, pięknie, przyjemnie, rozkosznie, słodko, wdzięcznie.

Cf [LUBIE], NIELUBO

JZ