[zaloguj się]
[pdf]

MIEKCEĆ SIĘ (5) vb impf

miekceć się (3), [miektać się], miekceć się a. miektać się (2).

miek- (4), mieg- (1).

sie (5), [się].

Oba e jasne.

Fleksja
inf miekceć się
indicativus
praes
sg pl
3 miekce się miekcą się
praet
sg
3 m miektåł się

inf miekceć się (3). ◊ praes 3 sg miekce się (1). ◊ 3 pl miekcą się (1). ◊ [praet 3 sg m miektåł się.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów błędnie: miekce się) s.v. migotać.

Migotać, mienić się kolorami; crispari, fulgere Mącz (5): Też thaka vrina á zwłaſzcża iaſna/ w kthorey miegczą ſie proſzki na wzrzaſt onych ktore w promienioch ſlonecżnych widamy. Znamionuie Artetikę FalZioł V 3; Cantharis, vel cantharida, Robák nieyáky/ ná drzewie roſtący/ wſziſtek zielony miekce ſie po nim yakoby złoto á w nocy ſie ſwieći Mącz 34a; [Nisus Emicat: (myektal ſyą) Glosy II 74/46].

miekceć się od czego (2): Crispari terra herbis dicitur per translationem, Miekceć ſie od kwiatków. Mącz 69a, 139a.

Szereg: »miekceć a łsnąć się« (1): Vibrare dicitur mare, Trząść/ miekceć á łsnąć ſie Mącz 492d.

Synonimy: błyskać się, iskrzyć się, łsnąć się, łyskać się, skrzyć się.

Formacja współrdzenna: miektać.

Cf MIEKCĄCY, MIEKCĄCY SIĘ, MIEKCENIE, MIGOTAĆ SIĘ

MM